Waarom ontwikkelen sommige mensen longcovid en anderen niet? Dat weten we nog steeds niet zeker. Maar er lijken wat antwoorden in beeld te komen. De experts speculeren er over dat één of meer van de volgende factoren kunnen bijdragen aan het krijgen van longcovid: een onvermogen om het virus met succes te verwijderen, een reactivering van al in het lichaam latent aanwezige virussen, een verstoring van het darmmicrobioom, aanhoudende ontsteking en/of auto-immuniteit.
Yale universiteit-onderzoeker Prof. Akiko Iwasaki en haar collega’s hebben onlangs enkele van bovenstaande hypothesen onderzocht. Deze studie omvatte vier groepen deelnemers, waarbij de experimentele groep bestond uit zowel gevaccineerde als niet-gevaccineerde personen met longcovid.
De andere drie groepen dienden als drie afzonderlijke soorten controles:
- gezonde, gevaccineerde, niet-geïnfecteerde personen;
- gezonde, niet-gevaccineerde, eerder geïnfecteerde personen zonder langdurige COVID;
- gezonde, gevaccineerde, eerder geïnfecteerde personen zonder lang COVID.
De onderzoekers namen bloedmonsters van alle deelnemers en analyseerden de monsters op de aanwezigheid van specifieke immuuncellen.
Ze ontdekten dat in vergelijking met controlegroepen longcovid-deelnemers een lager niveau van conventionele dendritische cellen en geheugen-T-helpercellen hadden. Conventionele dendritische cellen activeren typisch cytotoxische T-cellen, die op hun beurt geïnfecteerde cellen doden.
Longcovid-deelnemers hadden ook een verhoogd aantal “uitgeputte” T-cellen, die niet langer functioneel zijn of het virus kunnen elimineren. Mensen met longcovid hebben mogelijk onvoldoende immuuncellen die het virus kunnen inactiveren, waardoor virussen kunnen blijven circuleren en doorgaan met vermenigvuldigen. Of dit klopt en of longcovid-deelnemers inderdaad een hardnekkig circulerend virus hebben, is moet nog meer onderzocht worden.
Ook vonden de onderzoekers dat in vergelijking met controlegroepen longcovid-deelnemers 50% minder cortisol hadden. Omdat het cortisol-hormoon een krachtig ontstekingsremmend middel is, kan een tekort aan cortisol leiden tot aanhoudende ontsteking en de langdurige weefselbeschadiging die gepaard gaat met ontsteking. In overeenstemming met deze redenering waren de cortisolspiegels het hoogst bij gezonde, gevaccineerde, niet-geïnfecteerde controles (groep 1 controles); lager bij gezonde, niet-gevaccineerde, eerder geïnfecteerde personen zonder aanhoudende symptomen (groep 2-controles); en het laagst bij longcovid-deelnemers.
De auteurs stelden vast dat een tekort aan cortisol de belangrijkste voorspeller was van een longcovid-diagnose. Lage cortisol gehaltie is ook iets wat gezien wordt bij ME/cvs.
Eerdere onderzoeken hebben aangetoond dat SARS-CoV-2-infectie auto-immuniteit kan veroorzaken. Experts sluiten niet uit dat auto-immuniteit bij longcovid een rol kan spelen.
Met dank aan de uitleg van Trudy Rey.
Ook interessant : Patiënten die LongCovid hadden ontwikkeld vertoonden een heel ander antistoffen-profiel dan de patiënten die waren hersteld van Covid-19